فقدان مقیاس پذیری یکی از موانع اصلی پذیرش بلاکچین در ابعاد گسترده است. شاردینگ می‌تواند به بلاکچین‌ها کمک کند تا مقیاس پذیری و کارایی خود را بهبود ببخشند. این مقاله از سایت بیت فاین را از دست ندهید.
بررسی اجمالی شاردینگ
بلاکچین‌های عمومی و بدون مجوز، دفترهای توزیع شده‌ای هستند که می‌توانند هر نوع داده‌ای را به روشی غیرمتمرکز و ایمن ذخیره کنند. فقدان یک مرجع مرکزی در شبکه به این معنی است که تمام داده‌ها باید توسط هر گره در سیستم پردازش شوند و هر گونه اطلاعات جدید، تنها زمانی به دفتر کل اضافه خواهد شد که گره‌ها آن را پردازش کرده باشند. به این ترتیب، شبکه اطمینان حاصل می‌کند که داده‌های ذخیره شده، صحیح هستند و توسط یک یا چند گره مخرب، خراب نخواهند شد.
ماهیت غیرمتمرکز بلاکچین، به این فناوری کیفیت جذابی را می‌بخشد. این غیرمتمرکز بودن سبب می‌شود که بلاکچین در برابر تغییرات مخرب، انعطاف پذیر عمل کند، اما هر چیزی در جهان هستی یک روی بد هم دارد. یکی از موانع اصلی در راه پذیرش گسترده‌تر فناوری بلاکچین، عدم مقیاس پذیری است.
هنگامی که گره‌های بیشتری به سیستم اضافه می‌شوند و حجم داده‌ها در دفتر کل افزایش می‌یابد، تأخیر یا کندی شبکه به طور قابل توجهی افزایش می‌یابد. به یک سیستم پرداخت غیرمتمرکز فکر کنید. هر بار که یک تراکنش جدید نیاز به پردازش دارد، اطلاعات باید در تمام گره‌های شبکه به روز شود و این کار زمان زیادی را به خود اختصاص خواهد داد. شبکه‌های متمرکز در این موضوع، گوی رقابت را می‌ربایند. به عنوان مثال، سیستم پرداخت ویزا ادعا می‌کند که می‌تواند بیش از 65 هزار تراکنش را در ثانیه پردازش کند.
شاردینگ یکی از راه حل‌های مشکل مقیاس پذیری بلاکجین است. شاردینگ به معنای پارتیشن بندی پایگاه داده، به اصطلاح شارد (Shard) است که در آن هر خرده تنها مسئول پردازش بخشی از داده‌های ذخیره شده در شبکه است. به این ترتیب می‌توان زمان پردازش را به میزان قابل توجهی کاهش داد.
شاردینگ چگونه کار می‌کند؟
Sharding با تقسیم گره‌های شبکه به گروه‌ها و تقسیم اطلاعات ذخیره شده در شبکه بین این گروه‌ها انجام می‌شود. هر خرده، داده‌ها را با ویژگی‌های خاصی ذخیره می‌کند تا بتوان آنها را از یکدیگر متمایز کرد.
یکی از راه‌های انجام اشتراک گذاری این است که پایگاه داده را به صورت افقی تقسیم کنید، یعنی آن را به ردیف‌های مختلف قسمت کنید. به این ترتیب، ردیف‌ها شامل خرده‌هایی هستند که می‌توانند انواع خاصی از اطلاعات را ذخیره کنند. برای مثال، خرده‌ها را می‌توان بر اساس انواع دارایی‌های دیجیتال یا قراردادهای هوشمندی که میزبانی می‌کنند، جدا کرد.
- جهت کسب اطلاعات بیشتر در مورد قراردادهای هوشمند، اینجا را کلیک کند.
راه دیگر برای انجام اشتراک گذاری، سازماندهی گره‌های شبکه است تا یک شبکه مرکزی امدادی وجود داشته باشد که از طریق آن، همه‌ی شبکه‌های جانبی یا خرده‌های دیگر بتوانند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. به این ترتیب، خرده‌ها می‌توانند هر نوع اطلاعاتی را که عملکرد آنها نیاز دارد، ذخیره و پردازش کنند در حالی که این اطلاعات می‌توانند در صورت نیاز از طریق یک ایستگاه امدادی در دسترس سایر خرده‌ها قرار گیرند.
مهم است که خرده‌ها بتوانند به روشی با یکدیگر ارتباط برقرار کنند که هر کاربر شبکه بتواند به تمام اطلاعات دخیره شده در بلاکچین دسترسی داشته باشد.
کجا از شاردینگ استفاده می‌شود؟
یکی از مواردی که در مورد استفاده از اشتراک گذاری در صنعت بلاکچین مورد بحث قرار می‌گیرد، مسلمً اشتراک گذاری اتریوم است. اتر، ارز بومی شبکه اتریوم، با بیش از 1 میلیون تراکنش روزانه، دومین ارز دیجیتال بزرگ تا به امروز، پس از بیت کوین است. استقرار زنجیره‌های خرد شده بر روی اتریوم، بخشی از ارتقای آن به اتریوم 2 است. مورد دیگری از شاردینگ که برای بهبود مقیاس پذیری استفاده می‌شود، Polkadot است. Polkadot یک پروژه بلاکچین با هدف ایجاد یک اکوسیستم به هم پیوسته از بلاکچین است.
شاردینگ چه فوایدی دارد؟
مزیت اصلی اشتراک گذاری اعمال شده در بلاکچین، مقیاس پذیری بهبود یافته است. شاردینگ به یک بلاکچین اجازه می‌دهد تا گره‌های بیشتری را به هم متصل کند و اطلاعات بیشتری را بدون کاهش بیش از حد تراکنش‌ها ذخیره نماید. این موضوع می‌تواند پذیرش فناوری بلاکچین را در بسیاری از بخش‌ها، حتی در امور مالی، تسریع ببخشد. تراکنش‌های سریع‌تر می‌تواند به شرکت‌های فین تک مبتنی بر بلاکچین کمک کند تا با برنامه‌های پرداخت متمرکز به رقابت بپردازند.
مزایای دیگر شاردینگ، شامل دسترسی بهتر برای کاربران و مشارکت بیشتر در شبکه است. در اتریوم، انتظار می‌رود که اشتراک گذاری، نیازهای سخت افزاری برای اجرای یک کلاینت را کاهش دهد، به طوری که انجام آن در رایانه‌های شخصی یا حتی تلفن همراه نیز ممکن شود. به این ترتیب، افراد بیشتری می‌توانند در شبکه مشارکت داشته باشند.
البته خرد کردن فواید بی قید و شرط را به ارمغان نمی‌آورد و ممکن است برخی از خطرات را افزایش دهد. یکی از نگرانی‌های امنیتی، تصاحب یک خرده یا تبانی بین خرده هاست. این موضوع می‌تواند منجر به از دست رفتن بخش یا کل اطلاعات یا تزریق داده‌های خراب به شبکه از طریق یک قطعه مخرب باشد. در اتریوم 2، این خطر امنیتی با تخصیص تصادفی گره‌ها به خرده‌ها و تخصیص مجدد آنها در فواصل زمانی تصادفی، برطرف شده است.
